Στην Εθνική Οδό Πάτρας Πύργου σε ακτίνα 5 περίπου χιλιομέτρων γύρω από το χωριό της Νέας Μανωλάδας τα αυτοσχέδια παραπήγματα από χοντρό νάυλον και χαρτί ίσα που ξεχωρίζουν κρυμμένα πίσω από τα θερμοκήπια και μέσα στις καλαμιές. Εδώ, ζουν κι απασχολούνται κατά κύριο λόγο άτυπα στην παραγωγή φράουλας πάνω από 7.500 εργάτες γης κυρίως από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν.

Κάθε χρόνο σε αυτή την περιοχή της Ηλείας παράγεται περίπου το 90% την ελληνικής φράουλας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας εξάγεται. Μέχρι τον Φεβρουάριο όλα τα προγνωστικά έδειχναν, ότι η φετινή θα ήταν μία από τις καλύτερες χρονιές τόσο στην παραγωγή όσο και στην εμπορία φράουλας. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήγμα που θα έφερνε ο κορωνοιός και το κλείσιμο των συνόρων στην καλλιέργεια.

Ήδη από τα μέσα Μαρτίου μεγάλες ποσότητες φράουλας πετάχτηκαν σε χωράφια και ποτάμια καθώς, οι αγορές του εξωτερικού έκλεισαν, οι παραγγελίες ακυρώθηκαν και η εσωτερική αγορά δεν μπόρεσε να απορροφήσει την τεράστια παραγωγή.

Αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα οι εργάτες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν να μην έχουν δουλειά τις περισσότερες μέρες του μήνα ή να δουλεύουν ελάχιστες ώρες επιβιώνοντας σε άθλιες συνθήκες στοιβαγμένοι μέσα σε αυτοσχέδια παραπήγματα φτιαγμένα από νάυλον και πλαστικό χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Με τα μεροκάματα να συρρικνώνονται, οι περισσότεροι εργάτες αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, τα οποία αναμένεται να επιδεινωθούν μετά το τέλος της καλλιεργητικής περιόδου.

Σύμφωνα με μαρτυρίες τον Μάρτιο μοιράστηκαν ενημερωτικά φυλλάδια σχετικά με τον κορωνοιό και τα μέτρα προφύλαξης και υγιεινής που θα έπρεπε να τηρούνται. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι αρκετό .

Η πανδημία και ο φόβος μόλυνσης ήρθε να προστεθεί στα μακροχρόνια προβλήματα και στις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών εργατών γης, οι οποίες δεν έχουν βελτιωθεί παρά την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου “Chowdury και λοιποί κατά Ελλάδας”.

Σήμερα, οι περισσότεροι εργάτες γης, κάτοικοι μιας ιδιότυπης πολιτείας φτιαγμένης από σκληρά χαρτόκουτα, νάυλον και καλάμια υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες της πανδημίας, αγωνιούν για το μέλλον τους και ονειρεύονται ότι μόλις η κατάσταση εξομαλυνθεί, θα μπορέσουν να φύγουν από την Ελλάδα.

«Το καλοκαίρι μέσα στα θερμοκήπια δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε από τη ζέστη και την υγρασία. Τον χειμώνα υποφέρουμε από το κρύο και τις βροχές. Είναι ζωή αυτή; Όλη την ημέρα σκυμμένοι πάνω στις φράουλες για 24 ευρώ. Κοίτα τα χέρια μου, πάντα κόκκινα. Και τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό.”, λέει ο Muhammed. “Όταν ανοίξουν τα σύνορα, θα προσπαθήσω να πάω σε κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι αν δεν τα καταφέρω; Τότε καλύτερα να γυρίσω στην πατρίδα μου, το Μπαγκλαντές.»