Στα ανοιχτά εν μέσω lockdown
Κάθε χρόνο, από τις αρχές Μαρτίου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου, οι αλιείς της Δυτικής Αχαΐας ρίχνουν δίχτυα για τα ψάρια, τα οποία λόγω του βάρους τους
Αλεξια Τσαγκαρη
"Μόλις ήρθα εδώ, εμφανίστηκε και ο κορωνοϊός. Τότε είπα στον εαυτό μου, ότι πρέπει να κάνω κάτι, γιατί διαφορετικά θα τρελαινόμουν. Έτσι αποφάσισα να κάνω δωρεάν μαθήματα αγγλικών στους πρόσφυγες που είναι εγκλωβισμένοι εδώ"
Farid Sidiqi, Αφγανιστάν
"Ήμουν οχτώ μηνών έγκυος και πριν ένα μήνα έχασα το μωρό μου. Τώρα είμαι εγκλωβισμένη στην Ελλάδα και δεν μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου προς την Γερμανία εξαιτίας του κορωνοϊού"
Amina Saada, 35 ετών, Παλαιστίνη
"Όταν έφτασα στην Ελλάδα, μου υποσχέθηκαν ότι θα μένω σε ένα ωραίο σπίτι. Αντί για αυτό όμως με έφεραν σε camp και μένω μαζί με άλλους 700 πρόσφυγες κινδυνεύοντας να κολλήσω κορωνοιό"
Parwin Naiiby, 58 ετών, Αφγανιστάν
"Με την πανδημία το ταξίδι μου προς τη Γερμανία αναβλήθηκε. Πριν έρθω στην Ελλάδα, έκανα αυτό το τατουάζ. Είναι μια πυξίδα για να μου θυμίζει πάντα τον τελικό προορισμό αυτού του ταξιδιού. Την Δύση"
Ehsan Attayee, 19 ετών, Αφγανιστάν
"Έχω σπάσει και τα δυο μου πόδια, αλλά δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο στην Αθήνα εξαιτίας του κορωνοιού. Τώρα πονάω πολύ και περπατάω με δυσκολία"
Mohammad Jafari, 39 ετών, Αφγανιστάν
"Δεν φοβάμαι τον κορωνοϊό. Οι Αφγανές είμαστε δυνατές γυναίκες"
Kobra Merzie, 65 ετών, Αφγανιστάν
"Όταν βομβάρδισαν το σπίτι μου, πέντε άτομα σκοτώθηκαν κι εγώ έμεινα στο νοσοκομείο της Ντάρα δυο μήνες. Όταν είδα, ότι έχασα και τα δυο μου πόδια, αποφάσισα να συνεχίσω να ζω με μεγαλύτερο πάθος και δύναμη από ό,τι πριν"
Ο Naji Albader γνώρισε την Baraa πριν από έξι μήνες στο camp της Κω. Εκεί παντρεύτηκαν. Ονειρεύονται μετά το τέλος της πανδημίας να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Αγγλία.
"Στην πρώτη παράσταση μετά την πανδημία, νομίζω πως θα κλαίμε από χαρά κι από λαχτάρα"
Νάντια Δαλκυριάδου, Ηθοποιός
"Θα ξανακάνω άραγε θέατρο; Και αν ναι, πότε; Και πώς;"
Λάζαρος Βαρτάνης, Ηθοποιός
"Να μείνουμε δυνατοί, ώσπου ν' ανταμώσουμε με αναμμένα φώτα"
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, Ηθοποιός
"Όσο σκοτάδι κι αν υπάρχει, εμείς κοιτάμε προς το φως"
Στέφανος Παπατρέχας, Ηθοποιός
Μαντώ Ψυχουντάκη, Σκηνογράφος– Ενδυματολόγος
"Η τέχνη είναι το όπλο μας απέναντι στο θάνατο και αν τη κάψουμε, είμαστε ήδη νεκροί. Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς μουσική, βιβλία, θέατρο, ταινίες, ζωγραφική; Αυτό θα συμβεί!"
Μαντώ Ψυχουντάκη, Σκηνογράφος– Ενδυματολόγος
"Θα μου φέρεις μια τσάντα; Και μολύβια για να πάω στο σχολείο!"
Η Παναγιώτα δεν ξέρει ακριβώς πόσο χρονών είναι. Λέει ότι είναι πέντε ή μπορεί και έξι. Επίσης, δεν έχει πάει ποτέ στο σχολείο. Μένει σε μια παράγκα στον οικισμό Ρομά της Νέας Ζωής Ασπροπύργου με την κωφή γιαγιά της. Παίζει ξυπόλυτη στα λασπόνερα και στα σκουπίδια του οικισμού και ονειρεύεται ότι κάποτε κάποιος θα της δώσει μία τσάντα και μολύβια για να πάει κι αυτή στο σχολείο.
"Εδώ δεν έρχεται κανείς. Τώρα με τον κορωνοϊό θα πεθάνουμε σαν τις μύγες ξεχασμένοι. Είναι η μοίρα μας να ζούμε δίπλα στη χωματερή και μέσα στα σκουπίδια"
Η Αγγελική Παπαδημητρίου είναι 59 χρονών και είναι διαβητική. Ζει μαζί με τον άντρα της, τα παιδιά και τα δισέγγονά της στον οικισμό Ρομά της Νέας Ζωής Ασπροπύργου. Εξαιτίας της απαγόρευσης κυκλοφορίας κανείς τους δεν μπορεί να πάει για δουλειά και αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
"Τι θα κάνουμε τώρα που δεν μπορούμε να πάμε για παλιοσίδερα; Πού θα βρούμε φαγητό; Δεν ξέρω, γιατί μένουμε μέσα και τι είναι αυτή η αρρώστια. Κανείς δεν έχει έρθει εδώ να μας βοηθήσει. Κανείς δεν μας έχει πει τίποτα. Ό,τι ακούμε στην τηλεόραση. Φοβόμαστε"
Ο Παναγιώτης Τσιρικλός γεννήθηκε το 1943 στη Θήβα. Πριν από περίπου 15 χρόνια ήρθε στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου θεωρώντας ότι η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες ευκαιρίες στον ίδιο και τα δέκα παιδιά του. Έκανε λάθος.
"Προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που μας λένε στην τηλεόραση. Προσπαθούμε να είμαστε καθαροί. Αλλά τι να κάνεις; Κοίτα κάτω, η παράγκα δεν έχει τσιμέντο. Τι κι αν πλενόμαστε; Αμέσως μετά είμαστε πάλι μέσα στο χώμα και τη βρωμιά"
Η Μαρία Διονυσοπούλου έχει δυο παιδιά και μένει σε μια παράγκα από τσιμεντόλιθους, τάβλες και ελενίτ στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου. Κάθε βράδυ ζεσταίνει νερό στο γκαζάκι, βάζει την σκάφη στη μέση της παράγκας και κάνει μπάνιο τα παιδιά της.
"Είμαι διαβητικός και φοβάμαι, μήπως κολλήσω αυτή την παλιαρρώστια. Τι τρώμε κάθε μέρα; Μόνο ψωμί."
Τον τελευταίο μήνα δυο φορές τη βδομάδα ο Μπάμπης Μπέκος ξυπνάει στις 3 τα ξημερώματα. Φοράει την υφασμάτινη μάσκα του και μπαίνει στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Εκεί ένας φούρναρης του δίνει το ψωμί που δεν πουλήθηκε τις προηγούμενες ημέρες.
"Αν κολλήσει την αρρώστια, τι θα κάνω; Πώς θα τον πάω στο νοσοκομείο; Στη Νέα Ζωή δεν μπαίνει ούτε ασθενοφόρο ούτε γιατρός"
Η Γεωργία Χαλιλοπούλου, 88 χρονών σήμερα, ήρθε από τη Θήβα στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Δεν ανησυχεί τόσο για την ίδια όσο για τον γιο της που εδώ κι έναν χρόνο υποφέρει από κρίσεις άσθματος.
