Στη Ζωη
"Μόλις ήρθα εδώ, εμφανίστηκε και ο κορωνοϊός. Τότε είπα στον εαυτό μου, ότι πρέπει να κάνω κάτι, γιατί διαφορετικά θα τρελαινόμουν. Έτσι αποφάσισα να κάνω δωρεάν μαθήματα αγγλικών στους πρόσφυγες που είναι εγκλωβισμένοι εδώ"
Farid Sidiqi, Αφγανιστάν
"Ήμουν οχτώ μηνών έγκυος και πριν ένα μήνα έχασα το μωρό μου. Τώρα είμαι εγκλωβισμένη στην Ελλάδα και δεν μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου προς την Γερμανία εξαιτίας του κορωνοϊού"
Amina Saada, 35 ετών, Παλαιστίνη
"Όταν έφτασα στην Ελλάδα, μου υποσχέθηκαν ότι θα μένω σε ένα ωραίο σπίτι. Αντί για αυτό όμως με έφεραν σε camp και μένω μαζί με άλλους 700 πρόσφυγες κινδυνεύοντας να κολλήσω κορωνοιό"
Parwin Naiiby, 58 ετών, Αφγανιστάν
"Με την πανδημία το ταξίδι μου προς τη Γερμανία αναβλήθηκε. Πριν έρθω στην Ελλάδα, έκανα αυτό το τατουάζ. Είναι μια πυξίδα για να μου θυμίζει πάντα τον τελικό προορισμό αυτού του ταξιδιού. Την Δύση"
Ehsan Attayee, 19 ετών, Αφγανιστάν
"Έχω σπάσει και τα δυο μου πόδια, αλλά δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο στην Αθήνα εξαιτίας του κορωνοιού. Τώρα πονάω πολύ και περπατάω με δυσκολία"
Mohammad Jafari, 39 ετών, Αφγανιστάν
"Δεν φοβάμαι τον κορωνοϊό. Οι Αφγανές είμαστε δυνατές γυναίκες"
Kobra Merzie, 65 ετών, Αφγανιστάν
"Όταν βομβάρδισαν το σπίτι μου, πέντε άτομα σκοτώθηκαν κι εγώ έμεινα στο νοσοκομείο της Ντάρα δυο μήνες. Όταν είδα, ότι έχασα και τα δυο μου πόδια, αποφάσισα να συνεχίσω να ζω με μεγαλύτερο πάθος και δύναμη από ό,τι πριν"
Ο Naji Albader γνώρισε την Baraa πριν από έξι μήνες στο camp της Κω. Εκεί παντρεύτηκαν. Ονειρεύονται μετά το τέλος της πανδημίας να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Αγγλία.
"Ο κορωνοϊός ήρθε στο Σουδάν αργότερα σε σχέση με την Ελλάδα και μέχρι σήμερα έχουμε σημαντική άνοδο κρουσμάτων και θανάτων. Χάρη στην τεχνολογία μιλώ καθημερινά με συγγενείς μου εκεί και προσπαθώ να τους μεταφέρω τις γνώσεις και την πείρα μου για να προστατευτούν από την πανδημία"
Abdelrasoul Mahmoud 34 ετών, Σουδανός γεννημένος στην Ελλάδα – γιατρός
"Βλέποντας την κατάσταση στο Αφγανιστάν, καταλαβαίνω ότι ο κορονοϊός είναι κοινός για όλους μας, δεν γνωρίζει ηπείρους και σύνορα. Ο κόσμος στη χώρα μου φοβάται, γιατί το σύστημα υγείας είναι σε πολύ κακή κατάσταση"
Νασρουντίν Νιζάμη 34 ετών, αναγνωρισμένος πρόσφυγας από Αφγανιστάν
"Στην αρχή κανείς στο Ιράν δεν είχε καταλάβει τη σοβαρότητα του κορονοϊού. Πέρασε πολύς χρόνος χωρίς μέτρα και είχαμε χιλιάδες θύματα. Πρέπει να εφαρμόσουμε τους κανόνες παντου. Η Γη είναι σαν ένα πλοίο με εμάς επιβάτες. Ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί"
Milad Motlagh 27 ετών, Μετανάστης από Ιράν
"Όπως και στην Ελλάδα, ο κόσμος ανησυχεί για την οικονομική κρίση, γιατί οι δουλειές έχουν πέσει. Πολλοί φοιτητές κινδυνεύουν να εγκαταλείψουν τα πανεπιστήμια, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρά τους"
Megumi Midorikawa 48 ετών, Μετανάστης από Ιαπωνία
"Ο κορονοϊός εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα στην Τουρκία. Αυτό με έκανε να ανησυχήσω πολύ για την οικογένειά μου και ειδικά τον μπαμπά μου, που έχει διαβήτη και πάσχει από την καρδιά του. Οι γονείς μου δυσκολεύτηκαν να μείνουν σπίτι, γιατί προέρχονται από εργατικά στρώματα και έχουν μάθει να δουλεύουν για να επιβιώνουν'
Dilara Demir 35 ετών, Μετανάστης από Τουρκία
"Δεν έχουμε ουσιαστική ενημέρωση για το πόσοι είναι οι νεκροί από κορονοϊό στη Συρία. Η πανδημία πρόσθεσε ένα ακόμη πρόβλημα επιβίωσης για τον λαό μας, πλάι στον πόλεμο, την πείνα, το κατεστραμμένο σύστημα υγείας"
Kareem Al Kabbani 30 ετών, πρόσφυγας από Συρία
"Μιλάω καθημερινά με την οικογένειά μου στην Ακτή Ελεφαντοστού. Όμως φοβάμαι για εκείνους που πρέπει να βγουν για μεροκάματο και κινδυνεύουν να νοσήσουν. Θέλουμε να βοηθήσουμε όλους τους ανθρώπους και στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και συγκεντρώνουμε είδη πρώτης ανάγκης για να τους τα προσφέρουμε"
Moussa Sangare, 30 ετών και Aicha Traore, 26 ετών – Μετανάστες από Ακτή Ελεφαντοστού
"Ο ρόλος µας αυτή την στιγµή είναι να είµαστε διαµεσολαβητές µεταξύ της δικής µας πραγµατικότητας και της δικής τους"
Παναγιώτης Μίχος & Εφραιµία Μίχου, Εθελοντές
"Θα μου φέρεις μια τσάντα; Και μολύβια για να πάω στο σχολείο!"
Η Παναγιώτα δεν ξέρει ακριβώς πόσο χρονών είναι. Λέει ότι είναι πέντε ή μπορεί και έξι. Επίσης, δεν έχει πάει ποτέ στο σχολείο. Μένει σε μια παράγκα στον οικισμό Ρομά της Νέας Ζωής Ασπροπύργου με την κωφή γιαγιά της. Παίζει ξυπόλυτη στα λασπόνερα και στα σκουπίδια του οικισμού και ονειρεύεται ότι κάποτε κάποιος θα της δώσει μία τσάντα και μολύβια για να πάει κι αυτή στο σχολείο.
"Εδώ δεν έρχεται κανείς. Τώρα με τον κορωνοϊό θα πεθάνουμε σαν τις μύγες ξεχασμένοι. Είναι η μοίρα μας να ζούμε δίπλα στη χωματερή και μέσα στα σκουπίδια"
Η Αγγελική Παπαδημητρίου είναι 59 χρονών και είναι διαβητική. Ζει μαζί με τον άντρα της, τα παιδιά και τα δισέγγονά της στον οικισμό Ρομά της Νέας Ζωής Ασπροπύργου. Εξαιτίας της απαγόρευσης κυκλοφορίας κανείς τους δεν μπορεί να πάει για δουλειά και αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
"Τι θα κάνουμε τώρα που δεν μπορούμε να πάμε για παλιοσίδερα; Πού θα βρούμε φαγητό; Δεν ξέρω, γιατί μένουμε μέσα και τι είναι αυτή η αρρώστια. Κανείς δεν έχει έρθει εδώ να μας βοηθήσει. Κανείς δεν μας έχει πει τίποτα. Ό,τι ακούμε στην τηλεόραση. Φοβόμαστε"
Ο Παναγιώτης Τσιρικλός γεννήθηκε το 1943 στη Θήβα. Πριν από περίπου 15 χρόνια ήρθε στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου θεωρώντας ότι η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες ευκαιρίες στον ίδιο και τα δέκα παιδιά του. Έκανε λάθος.
"Προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που μας λένε στην τηλεόραση. Προσπαθούμε να είμαστε καθαροί. Αλλά τι να κάνεις; Κοίτα κάτω, η παράγκα δεν έχει τσιμέντο. Τι κι αν πλενόμαστε; Αμέσως μετά είμαστε πάλι μέσα στο χώμα και τη βρωμιά"
Η Μαρία Διονυσοπούλου έχει δυο παιδιά και μένει σε μια παράγκα από τσιμεντόλιθους, τάβλες και ελενίτ στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου. Κάθε βράδυ ζεσταίνει νερό στο γκαζάκι, βάζει την σκάφη στη μέση της παράγκας και κάνει μπάνιο τα παιδιά της.
"Είμαι διαβητικός και φοβάμαι, μήπως κολλήσω αυτή την παλιαρρώστια. Τι τρώμε κάθε μέρα; Μόνο ψωμί."
Τον τελευταίο μήνα δυο φορές τη βδομάδα ο Μπάμπης Μπέκος ξυπνάει στις 3 τα ξημερώματα. Φοράει την υφασμάτινη μάσκα του και μπαίνει στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Εκεί ένας φούρναρης του δίνει το ψωμί που δεν πουλήθηκε τις προηγούμενες ημέρες.
"Αν κολλήσει την αρρώστια, τι θα κάνω; Πώς θα τον πάω στο νοσοκομείο; Στη Νέα Ζωή δεν μπαίνει ούτε ασθενοφόρο ούτε γιατρός"
Η Γεωργία Χαλιλοπούλου, 88 χρονών σήμερα, ήρθε από τη Θήβα στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Δεν ανησυχεί τόσο για την ίδια όσο για τον γιο της που εδώ κι έναν χρόνο υποφέρει από κρίσεις άσθματος.
"Κάνω µπάνιο κάθε Παρασκευή"
Yousef Danesh, Πρόσφυγας – Άστεγος – Μαθηματικός
Ένας άστεγος άντρας κουβαλάει τα υπάρχοντά του σε σακούλες, περιπλανώμενος μπροστά από κλειστά μαγαζιά στην έρημη πλατεία του Ψυρρή, κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας του COVID-19, στο κέντρο της Αθήνας, Τρίτη 21 Απριλίου 2020.